Zobacz „Nie kochać w taką noc” w technologii VR!

Aleksander Żabczyński tak naprawdę miał na imię Bożydar, a rodzina mówiła do niego „Darku”. Urodził się w 1900 roku w Warszawie, w wojskowej rodzinie. Wstąpił w 1920 roku do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, a w 1935 roku został mianowany na porucznika rezerwy artylerii. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, ale kariera prawnicza do niego nie przemawiała.

Pobierał nauki teatralne w szkole Niny Novilli, którą uznaje się za pierwszą polską reżyserkę. Młody Żabczyński zaczął grać u gigantów polskiego teatru – Juliusza Osterwy, Leona Schillera i Aleksandra Zelwerowicza. Przez kilka lat, wraz z żoną Marią Zielenkiewicz, występował na scenach teatrów lwowskich, szybko jednak wrócił do stolicy, gdzie tym razem trafił na deski kabaretów i rewii. W 1926 roku aktor rozpoczął romans z kinem, który potrwał aż do wybuchu II wojny światowej. Czarował publiczność z ekranów w takich filmach jak „Kobieta, która się śmieje”, „Ada! To nie wypada!”, „Jadzia”, „Pani minister tańczy” czy „Sportowiec mimo woli”. Jednocześnie był znany jako osoba o niezwykłej wręcz kindersztubie – po przedwojennej Warszawie krążyła anegdota, że zanim „Żaba” otworzył puszkę sardynek, najpierw pukał w wieczko jak do drzwi.

II wojna światowa wywróciła jego życie do góry nogami. Wziął udział w kampanii wrześniowej, a potem we Francji wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Od 1942 roku był w Armii Polskiej na Bliskim Wschodzie, by trafić do korpusu generała Andersa i walczyć pod Monte Cassino. Po wojnie na ekrany już nie wrócił, ale wciąż grał na deskach warszawskich teatrów: Małego, Klasycznego, Komedii, Polskiego. Zmarł w 1958 roku.

UWAGA – filmy VR nie są rekomendowane dla dzieci poniżej 12 roku życia!