Powieść Władysława Reymonta o przyjaźni Polaka, Żyda i Niemca w XIX-wiecznej stolicy przemysłu, świecie wielkiego bogactwa i niewyobrażalnej nędzy, stała się kanwą do realizacji filmu uznawanego za jeden z najważniejszych w historii polskiej kinematografii.

Wśród licznych łódzkich lokacji znalazł się pałac Scheiblera, przedstawiony jako dom dla Mady Müller (Bożena Dykiel), gdy wyjdzie za mąż. W filmie wchodzący po schodach Müller (Franciszek Pieczka) zdejmuje buty: „Ja nie kupuję stare graty jak Grunspan. Ja mam pieniądze na nowe”. W gabinecie częstuje Borowieckiego (Daniel Olbrychski) cygarem. Potem oprowadza go po pałacu. W sali balowej gość podziwia malowidła i złocone dekoracje. Müller namawia go, by z nim założył spółkę. Liczy też, że zachęci go do ożenku ze swoją córką. Widzimy ich na klatce schodowej i we wszystkich reprezentacyjnych salach pałacu. Na koniec Müller prowadzi Karola do – jak mówi – hiszpańskiego pokoju. „To nie jest hiszpański pokój. Papa myli się. To jest nasz mauretański pokój. Każdy porządny pałac ma pokój chiński albo japoński” – tłumaczy wystrojona Mada Müllerówna. „– Pan to sam tak urządzał? – pyta Borowiecki. – Ja za to sam płaciłem – odpowiada fabrykant. – To państwo tu nie mieszka w pałacu. Nie szkoda, żeby tak pusty stał?” – pyta Borowiecki. – Po co? Niech sobie stoi. Mnie jest bardzo wygodnie w moja stara chałupa. Wszyscy budują pałace, no to ja też. Wszyscy mają salon, ja też mam. Kosztuje drogo, ale niech kosztuje. Mnie stać. Ludzie mają wiedzieć. Müller ma pieniądze i ma pałace”.

W pokoju mauretańskim znajduje się także buduar Lucy Zuckerowej, gdzie rozgrywa się – wycięta po przemontowaniu filmu w 2000 roku – scena miłosna z Borowieckim.

W Pałacu Scheiblera nakręcono również ostatnie sceny filmu, w których migawki z pałacowych wnętrz przeplatają się z obrazami opustoszałych hal fabrycznych i strajkujących robotników, zgromadzonych przed bramą przędzalni na Księżym Młynie.